مهربونی...

یکی بود یکی نبود یک مرد بود که تنها بود. 

 یک زن بود که او هم تنها بود .  

زن به آب رودخانه نگاه می کرد و غمگین بود .  

مرد به آسمان نگاه می کرد و غمگین بود.  

خدا غم آنها را می دید و غمگین بود . 

 خدا گفت : شما را دوست دارم پس همدیگر را دوست بدارید و با هم مهربان باشید .  

مرد سرش را پایین آورد؛ مرد به آب رودخانه نگاه کرد و در آب زن را دید . 

 زن به آب رودخانه نگاه می کرد، مرد را دید .  

خدا به آنها مهربانی بخشید و آنها خوشحال شدند . خدا خوشحال شد و از آسمان باران بارید .  

مرد دستهایش را بالای سر زن گرفت تا زیر باران خیس نشود . زن خندید .  

خدا به مرد گفت : به دستهای تو قدرت می دهم تا خانه ای بسازی و هر دو در آن آسوده زندگی کنید .  

مرد زیر باران خیس شده بود . زن دستهایش را بالای سر مرد گرفت . مرد خندید . 

 خدا به زن گفت : به دستهای تو همه ی زیبایی ها را می بخشم تا خانه ای را که او می سازد، زیبا کنی .  

مرد خانه ای ساخت و زن خانه را گرم و زیبا کرد . آنها خوشحال بودند . خدا خوشحال بود .  

یک روز زن ، پرنده ای را دید که به جوجه هایش غذا می داد . دستهایش را به سوی آسمان بلند کرد تا پرنده میان دستهایش بنشیند . اما پرنده نیامد . پرواز کرد و رفت و دستهای زن رو به آسمان ماند . 

 مرد او را دید . کنارش نشست و دستهایش را به سوی آسمان بلند کرد . خدا دستهای آنها را دید که از مهربانی لبریز بودند . فرشته ها در گوش هم پچ پچی کردند و خندیدند .  

خدا خندید و زمین سبز شد . خدا گفت : از بهشت شاخه ای گل به شما خواهم داد . فرشته ها شاخه ای گل به دست مرد دادند . مرد گل را به زن داد و زن آن را در خاک کاشت .  خاک خوش بو شد.  

پس از آن کودکی متولد شد که گریه می کرد . زن اشک های کودک را می دید و غمگین بود . فرشتها به او آموختند که چگونه طفل را دی آغوش بگیرد و از شیره جانش به بنوشاند . مرد زن را دید که می خندد . کودکش را دید که شیر می نوشد . بر زمین نشست و پیشانی بر خاک گذاشت . 

خدا شوق مرد را دید و خندید . وقتی خدا خندید، پرنده بازگشت و بر شانه ی مرد نشست .  

خدا گفت : با کودک خود مهربان باشید ، تا مهربانی را بیاموزد . راست بگویید ، تا راستگو باشد . گل و آسمان و رود را به او نشان دهید ، تا همیشه به یاد من باشد .  

روزهای آفتابی و بارانی از پی هم گذشت . زمین پر شد از گل های رنگارنگ و لابلای گل ها پر شد از بچه هایی که شاد دنبال هم می دویدند و بازی می کردند .  

خدا همه چیز و همه جا را می دید . خدا دید که زیر باران مردی دستهایش را بالای سر زنی گرفته است ، که خیس نشود . زنی را دید که در گوشه ای از خاک با هزاران امید شاخه ی گلی را می کارد . خدا دستهای بسیاری را دید که به سوی آسمان بلند شده اند و نگاه هایی که در آب رودخانه به دنبال مهربانی می گردند و پرنده هایی که ... 

 خدا خوشحال بود چون دیگر غیر از او هیچ کس تنها نبود .  

ممنون از لطفت ,خیلی خیلی قشنگ بود دوست عزیزم Dr.e.sh 

 

از خدا پرسیدم وقتی سرنوشت منو ، تو نوشتی واسه چی دیگه آرزو کنم؟

گفت: شاید نوشته باشم هر چی آرزو کنی !

به نظر من  آرزو همون دعاست توی دعاهاتون ما رو فراموش نکنید...